Αυτά σκέφτομαι κάθε μέρα και ας μην έχω παιδιά…η απουσία χαράς, ανεμελιάς, η ακινησία σε μια οθόνη, η έλλειψη επαφής, ο χωρικός περιορισμός, η μάσκα, το στρες που νοιώθουν από τους γονείς τους, ο φόβος! Κάθε μέρα μου λένε για κάποιο γονέα που αυτοκτονεί, και εκείνα τα παιδιά, δυνατά να προσαρμόζονται, γιατί ένα χρόνο τώρα προσαρμόζονται. Μήπως ξέρουν ακόμα τι είναι ακραίο και τι ισορροπημένο;

Όλα γύρω του ανατρέπονται ασταμάτητα, με μια σταθερά ότι “τα πάντα ρει μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν” τότε σίγουρα αυτό θα γίνει το εφόδιο ζωής τους και για τους μεγάλους μια υπενθύμιση!

Μαλαματένια.